Der Inhalt dieser Website ist urheberrechtlich geschützt! ©

Le contenu de ce site est protégé par le droit d'auteur © 

De inhoud van deze website is copyright !  ©

The content of this website is copyright !  ©

Leven met het syndroom "Augustaschacht "".

Wat "Augustaschacht " in ons gezin teweeg heeft gebracht is moeilijk onder woorden te brengen.

Er kwamen vanuit Duitsland steeds vrachtwagens met mannen  terug  rond mei 1945. Deze mannen werden dan afgezet aan het einde van de Beukendaal op Rotterdam Zuid.

Mijn moeder vroeg mij dan om te gaan kijken of Papa er "misschien" bij zou zijn. Iedere keer draaide dat natuurlijk uit op een grote teleurstelling, temeer omdat het aldaar ter plaatse een grote emotionele gebeurtenis was.

Begrijpelijk als men na zo'n lange tijd, na vele ontberingen, met je gezin wordt herenigd. Er vielen uiteraard wat traantjes bij het weerzien van de geliefden.  En dan ging je weer naar huis om te gaan zeggen,  dat je vader er weer niet bij was.

Dat doet pijn, heel veel pijn  en zoiets vreet aan het hele gezin ! Je wist in die tijd ook niet wat er exact was gepasseerd. Het was alsmaar gissen.

De communicatie oftewel de berichtgeving vanuit Duitsland was minimaal en ook het Roode Kruis, naar  later zou blijken, kon het allemaal niet aan. Alles was gebaseerd op toevalligheden van mensen die dit aan den lijve hadden ondervonden en bereid waren iets te vertellen.

Dat laatste was dan ook niet een ieder gegeven en met die informatie moest je het dan doen. Daar kwam nog bij dat er na de oorlog een grote misvatting bestond over Nederlandse dwangarbeiders die voor de Duitsers hadden gewerkt en ingezet werden voor de Duitse oorlogsindustrie. Velen werden met de nek aangekeken omdat zij in Duitsland hadden gewerkt. Inderdaad er zijn mensen op vrijwillige basis gegaan om wat geld en eten te verdienen voor hun gezin en zij wisten het ook niet meer. Volkomen begrijpelijk toch en er moest brood op de plank komen en als er dan koeien met gouden hoorns werden beloofd dan slaat de twijfel toe.

De grote misvatting over dwangarbeiders is dan ook niet goed te plaatsen wanneer op 10 november 1944 de grote Razzia's in Rotterdam plaatsvinden.

Stelt U zich voor er worden circa 55.000 mensen door Duitsers soms met het geweer in aanslag of met de bajonet op het geweer ( wat mijn vader is overkomen ) uit huizen gehaald. Dat waren met recht "dwangarbeiders" en de vele ontberingen, die mensen in de periode daarna hebben meegemaakt, zijn onuitwisbaar. Er zijn ook heel veel mensen die dit alles geen plaatsje hebben kunnen geven en daar een trauma aan hebben overgehouden.

Zo is mijn vader onder bedreiging van veel geweld uit zijn huis gehaald aan de Groene Zoom 79 te Rotterdam Zuid. Mijn vader had een vrijwaringsbewijs  en verkeerde in de veronderstelling dat hij niet naar Duitsland hoefde te gaan. Hij werd opgepakt door 4 man sterk en er vielen de benodigde klappen in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen en werd weggevoerd. Een heel aangrijpende gebeurtenis. Het was een heel spannende tijd en het verraad vierde hoogtij. NSB-ers speelden daarin een grote rol en waren heel gehaat!

In mei 1945 kreeg mijn moeder bericht van het overlijden van haar man door een bezoek van een jongen van 19 jaar ! Deze jongen , waarvan de naam niet bekend is , had ook enige tijd doorgebracht in het Arbeitserziehungslager Augustaschacht ( lees concentratiekamp ) en die gruwelijkheden die daar plaatsvonden, kon je bijna niet overleven.  Deze jongen heeft later zelfmoord gepleegd en kon dit alles niet meer verwerken.

Stel je voor je bent 19 jaar en je werd gedwongen door de Nazi 's de ogen te sluiten van iemand die daar net was overleden. Je hebt zelf 41 graden koorts. Hij moest de handen van mijn vader kruisen maar dat lukte hem niet. Die waren stijf en koud en een ieder zat vol met luizen.

Let wel je bent 19 jaar en doodziek en je hebt 41 graden koorts en dan weten wat voor taferelen zich daar hebben afgespeeld. Hij moest mijn vader kisten en dat lukte hem niet en vervolgens deden de Nazi s dat voor door het trappen in kisten. Als doodzieke jongen weet je het toch niet meer en is de dood de enige oplossing.

Ook deze jongen heeft twee uur voor de arbeid naakt gestaan om vervolgens bij twaalf graden vorst te worden nat gespoten. Ook werden er mensen voor de groep opgehangen en maakte men gebruik van de watermoord. Er speelde zich daar taferelen af die met geen pen zijn te beschrijven. Afschuwelijk hoe ver een mens kan dalen ! Wat Mensen, mensen aandoen.

Tientallen jaren heeft men dit concentratiekamp doodgezwegen, maar dit kon na zoveel jaren natuurlijk geen stand meer houden.

Het is de grote verdienste van de Duitse Historiker Dr. Volker Issmer geweest, die dit alles aan de kaak heeft gesteld en hier heel veel onderzoek naar heeft gedaan. Een en ander heeft geleid tot verschillende boeken die van zijn hand zijn verschenen. Zelf heb ik hem verschillende keren mogen ontmoeten en heb ik mede op zijn verzoek een 3-daags bezoek gebracht aan Osnabrück met twee overlevenden uit dit kamp. Het was een heel bijzondere en emotionele gebeurtenis,  die mij altijd bij zal blijven. Mijn waardering voor deze man is dan ook groot.  Hij nam mij bij wijze van spreken bij de hand bij de bezichtiging van het kerkhof in Georgsmarienhütte waar mijn vader in eerste instantie was begraven.

De "umbettung" naar het ereveld Hannover had in 1954 plaatsgevonden. Het is niet helemaal duidelijk waarom dit alles moest gebeuren. Vaak heb ik heel veel moeite met geschreven stukjes van historici , die geen benul hebben van wat zich hier daadwerkelijk tijdens de bezetting heeft afgespeeld. Zo ook zal ik als kind nooit de "zogenaamde stoere mannen" vergeten, die vrouwen uit huizen haalden. Die vrouwen werden kaal geschoren en met rode menie beklad , bespot om vervolgens op een praalwagen door Rotterdam Zuid te worden rond gereden.

Het waren diezelfde vrouwen die voor hun gezin brood hadden verkregen door met een Duitser mee te gaan tijdens de hongerwinter. Vele hebben tijdens de hongerwinter door gebrek aan voedsel dit met de dood moeten bekopen. Het geeft alleen maar aan hoe moeilijk de situatie toen was.  

Onderstaand een overzicht van het huidige Augustaschacht met aan de rechterkant het Mahnmal ( herdenkingsmonument ) met namen van mensen die dit alles niet hebben overleefd. Ook staan hier jonge kinderen op van 3 , 6 en 9 maanden etc.  Te bizar voor woorden. Die kinderen waren veelal van Russische vrouwen , die verkracht waren door de Nazi's. Terugkeren naar Rusland in die tijd was schier onmogelijk. Hoever kunnen mensen dalen ! De dwangarbeiders werden 's ochtends , nadat ze twee uur naakt op appèl hadden gestaan bij 12 graden vorst nat gespoten.

Dagelijks werden ze dan met een treintje of  lopend naar het werk in Georgsmariënhütte gebracht. Ze werden dan aangedreven in grote groepen naar de trein en daarbij vielen in de voorste rijen regelmatig doden. Wat gaf dat !  Mijn vader heeft op een gegeven moment een bumper van de trein in zijn ribbenkast gekregen, waardoor zijn longen zijn beschadigd en had heel veel pijn.

Hij heeft nog geprobeerd een paar dagen hiermee door te werken anders moest hij naar het schuurtje het zogenaamde hospitaaltje. Geen verpleging, geen eten wel martelingen op een stalen plaat onder het motto "Arbeit macht frei". Als hij naar zijn werk ging werd hij nog door de knuppel bewerkt. Het sadisme van een zekere "Alex Kalynschuk" vierde daar hoogtij. Als je zou weten wat daar allemaal is gepasseerd, dan wil je wel vechten voor je vrijheid. Het is goed dat dit alles meer aandacht krijgt en steeds meer jongeren bij de herdenking worden betrokken. Het kan toch niet zo zijn,  dat je na ruim 60 jaar nog wordt geconfronteerd met hakenkruizen op het monument waarop je vader staat vermeld. Het is van groot belang te vechten voor onze vrijheid en voor onze kinderen. Daarom een oproep aan een ieder sla de handen ineen en geef de  "fakkel  voor onze vrijheid "door !

Leben mit dem "Augustaschacht"-Syndrom.

Was Augustaschacht in unserer Familie bewirkt hat, lässt sich nur schwer in Worte fassen.

Es gab immer Lastwagen mit Männern, die um Mai 1945 aus Deutschland zurückkamen. Diese Männer wurden dann am Ende des Beukendaals auf Rotterdam Süd abgesetzt. 

Meine Mutter bat mich dann, zu sehen, ob Papa "vielleicht" da sein würde. Das entpuppte sich jedes Mal als große Enttäuschung, vor allem, weil es ein großes emotionales Ereignis vor Ort war.


Es ist verständlich, wenn du nach so langer Zeit, nach vielen Schwierigkeiten, wieder mit deiner Familie vereint bist. Natürlich gab es einige Tränen, als wir die Liebenden wieder trafen.  Und dann bist du wieder nach Hause gegangen, um zu sagen, dass dein Vater nicht mehr da war.

Das tut weh, viel Schmerz und isst so etwas von der ganzen Familie! Damals wusstest du nicht genau, was passiert war. Es war eine Schätzung der ganzen Zeit.

Die Kommunikation oder die Berichterstattung aus Deutschland war minimal und auch das Rote Kreuz, wie sich herausstellte, konnte nicht alles verarbeiten. Alles basierte auf Zufällen von Menschen, die dies persönlich erlebt hatten und bereit waren, etwas zu erzählen. 

Letzteres war nicht jeder, der nicht der Fall war, und mit diesen Informationen musste man es tun. Darüber hinaus gab es nach dem Krieg ein großes Missverständnis über niederländische Zwangsarbeiter, die für die Deutschen gearbeitet hatten und für die deutsche Kriegsindustrie eingesetzt wurden. Viele wurden mit dem Hals betrachtet, weil sie in Deutschland gearbeitet hatten. Tatsächlich gingen die Menschen auf freiwilliger Basis, um etwas Geld und Nahrung für ihre Familien zu verdienen, und sie wussten es nicht mehr. Völlig verständlich jedoch, und Brot musste ins Regal gestellt werden, und wenn Kühe mit goldenen Hörnern versprochen wurden, dann schlägt der Zweifel zu.

Das große Missverständnis über Zwangsarbeiter ist daher nicht sehr gut geeignet, wenn die große Razzia's am 10. November 1944 in Rotterdam stattfindet.

Stellen Sie sich vor, dass etwa 55.000 Menschen manchmal von Deutschen mit dem angegriffenen Gewehr oder mit dem Bajonett am Gewehr (was meinem Vater passiert ist) aus Häusern genommen werden. Es handelte sich zu Recht um "Zwangsarbeiter", und die vielen Schwierigkeiten, die die Menschen in der Zeit danach erlebten, sind unauslöschlich. Es gibt auch viele Menschen, die nicht in der Lage waren, all dem einen Platz zu geben und ein Trauma hatten.

Mein Vater wurde am Groene Zoom 79 in Rotterdam Süd unter Androhung von viel Gewalt aus seinem Haus geholt. Mein Vater hatte eine Entschädigungsbescheinigung und hatte den Eindruck, dass er nicht nach Deutschland gehen musste. Er wurde von 4 Mann stark verhaftet und die notwendigen Schläge fielen in Anwesenheit seiner Frau und seiner Kinder und wurden weggebracht. Ein sehr bewegendes Ereignis. Es war eine sehr aufregende Zeit und der Verrat war die Flut. NSB-Mitglieder spielten dabei eine wichtige Rolle und wurden sehr gehasst!

Im Mai 1945 wurde meine Mutter durch einen Besuch eines 19-jährigen Jungen über den Tod ihres Mannes informiert! Dieser Junge, dessen Name nicht bekannt ist, hatte auch einige Zeit im Arbeitserziehungslager Augustaschacht verbracht und die Grausamkeiten, die dort stattfanden, konnte man kaum überleben.  Dieser Junge beging später Selbstmord und konnte mit all dem nicht umgehen.

Stellen Sie sich vor, Sie sind 19 Jahre alt und wurden von den Nazis gezwungen, die Augen von jemandem zu schließen, der dort gerade gestorben ist. Du hast selbst 41 Grad Fieber. Er musste meinem Vater die Hände kreuzen, aber es gelang ihm nicht. Sie waren steif und kalt und alle waren voller Läuse.

Beachten Sie, dass Sie 19 Jahre alt und todkrank sind und ein 41-Grad-Fieber haben und dann wissen Sie, welche Szenen dort passiert sind. Er musste meinem Vater die Brust drücken und das konnte er nicht tun, und dann taten es die Nazis, indem sie in Kisten radelten. Als tödlich kranker Junge erinnerst du dich nicht mehr und der Tod ist die einzige Lösung.

Auch dieser Junge war zwei Stunden vor der Arbeit nackt, um bei zwölf Grad Frost nass gespritzt. Auch die Menschen wurden vor der Gruppe gehängt und nutzten den Wassermord. Es gab Szenen, die man nicht mit einem Stift beschreiben konnte. Schrecklich, wie weit ein Mensch herabsteigen kann! Was Menschen , Menschen antun.

Dieses Konzentrationslager wurde jahrzehntelang ruhig gehalten, aber nach so vielen Jahren konnte dies nicht mehr so bleiben.

Es war das große Verdienst des deutschen Historikers Dr. Volker Issmer, der dies alles anprangerte und viel recherchierte. All dies hat zu mehreren von ihm veröffentlichten Büchern geführt. Ich habe ihn mehrmals getroffen und auf seine Bitte hin habe ich mit zwei Überlebenden aus diesem Lager einen 3-tägigen Besuch in Osnabrück gemacht. Es war ein ganz besonderes und emotionales Ereignis, das immer bei mir bleiben wird. Meine Anerkennung für diesen Mann ist groß.  Er nahm mich sozusagen an die Hand, als er den Friedhof in Georgsmarienhütte besuchte, wo mein Vater zunächst begraben war.

Die "umbettung" zum Ehrenfeld Hannover hatte 1954 stattgefunden. Es ist nicht ganz klar, warum das alles geschehen musste. Oft habe ich viel Ärger mit geschriebenen Stücken von Historikern, die keine Ahnung haben, was hier während der Besatzung tatsächlich passiert ist. Ebenso werde ich als Kind nie die "so genannten harten Männer" vergessen, die Frauen aus den Häusern nahmen. Diese Frauen wurden nackt rasiert und mit rotem Menie beschmiert, verspottet und dann auf einem Wagen durch Rotterdam Süd gefahren.

Es waren dieselben Frauen, die im Winter des Hungers mit einem Deutschen Brot für ihre Familien besorgt hatten. Viele von ihnen mussten im Winter des Hungers wegen Nahrungsmangel mit ihrem Leben bezahlen. Es zeigt nur, wie schwierig die Situation damals war.  

Nachfolgend ein Überblick über den aktuellen Augustaschacht mit rechts dem Mahnmal (Denkmal) mit Namen von Menschen, die dies alles nicht überlebt haben. Auch darauf sind kleine Kinder von 3, 6 und 9 Monaten etc. zu finden.  Zu bizarr für Worte. Diese Kinder waren meist russische Frauen, die von den Nazis vergewaltigt wurden. Eine Rückkehr nach Russland war damals fast unmöglich. Wie weit können die Leute gehen! Die Zwangsarbeiter waren am Morgen, nachdem zwei Stunden nackt auf Appell gestanden hatten bei 12 Grad Frost nass gespritzt.
Täglich wurden sie mit dem Zug oder zu Fuß zur Arbeit in Georgsmariënhütte gebracht. Sie wurden dann in großen Gruppen zum Zug gefahren und regelmäßig in den ersten Reihen getötet. Was hat das gebracht!  Irgendwann bekam mein Vater eine Stoßstange aus dem Zug in seinen Brustkorb, die seine Lungen beschädigte und viele Schmerzen verursachte.

Er versuchte, noch ein paar Tage damit weiterzuarbeiten, sonst musste er in den Schuppen, das sogenannte Krankenhaus, gehen. Keine Krankenpflege, kein Essen, sondern Folter auf einem Stahlblech unter dem Motto "Arbeit macht frei". Als er zur Arbeit ging, wurde er noch vom Schläger bearbeitet. Dort herrschte der Sadismus eines gewissen "Alex Kalynschuk". Wenn du weißt, was dort passiert ist, willst du für deine Freiheit kämpfen. Es ist gut, dass all dies mehr Aufmerksamkeit erfährt und dass immer mehr junge Menschen an der Gedenkfeier teilnehmen. Es ist sicher nicht akzeptabel, dass Sie nach mehr als 60 Jahren immer noch mit Hakenkreuzen auf dem Denkmal konfrontiert werden, auf dem Ihr Vater erwähnt wird. Es ist sehr wichtig, für unsere Freiheit und für unsere Kinder zu kämpfen. Deshalb ein Appell an alle, sich zusammenzuschließen und die "Fackel für unsere Freiheit" weiterzugeben!

 
 

Vivre avec le syndrome "Augustaschacht"

Ce que "Augustaschacht" a apporté dans notre famille est difficile à décrire.
Il y avait des camions avec des hommes revenant d'Allemagne vers mai 1945. Ces hommes furent ensuite déposés à la fin du Beukendaal à Rotterdam Zuid.

Ma mère m'a alors demandé de voir si papa serait "peut-être". À chaque fois, cela a été une grosse déception, surtout parce que ce fut un grand événement émotionnel sur place.C'est compréhensible si vous êtes réunis avec votre famille après une période aussi longue, après de nombreuses difficultés. Il y avait évidemment des larmes à la réunion des amants. Et ensuite vous êtes rentré chez vous pour dire que votre père n'était plus là.
Cela fait mal, beaucoup de douleur et quelque chose comme ça à toute la famille!

Vous ne saviez pas ce qui s'était passé La communication ou les informations en provenance d'Allemagne étaient minimes et la Croix-Rouge, qui se révélerait plus tard, ne pourrait pas s'en occuper. Tout était basé sur des coïncidences de personnes qui avaient vécu cette expérience et qui étaient prêtes à dire quelque chose.
Ce dernier n’était pas donné à tout le monde et avec cette information vous deviez le faire. En outre, après la guerre, il existait une grande idée fausse au sujet des travailleurs néerlandais forcés qui avaient travaillé pour les Allemands et avaient été déployés pour l'industrie de guerre allemande. Beaucoup ont été examinés parce qu'ils avaient travaillé en Allemagne. En effet, les gens se sont portés volontaires pour gagner de l'argent et de la nourriture pour leur famille et ils ne le savaient pas non plus. Complètement compréhensible quand même et il devait y avoir du pain sur l'étagère et s'il y avait promesse de vaches avec des cornes d'or, alors doutons. à cette époque. C'était toujours deviner.

La grande idée fausse sur les travailleurs forcés n’est donc pas facile à placer lorsque les grands raids à Rotterdam ont lieu le 10 novembre 1944.
Imaginez qu'environ 55 000 personnes soient parfois abattues par des Allemands avec leur arme ou avec leur baïonnette (ce qui est arrivé à mon père) dans leurs maisons. C'étaient à juste titre des "travailleurs forcés" et les nombreuses difficultés que les gens ont connues dans la période qui a suivi sont indélébiles. Il y a aussi beaucoup de gens qui ont été incapables de donner à tout cela une place et ont subi un traumatisme.

Par exemple, mon père a été emmené de son domicile sous la menace de nombreuses violences au Groene Zoom 79 de Rotterdam Zuid. Mon père avait un certificat de garantie et avait l’impression qu’il n’était pas obligé de se rendre en Allemagne. Il a été arrêté par 4 hommes et les coups nécessaires sont tombés devant son épouse et ses enfants et ont été emmenés. Un événement très émouvant. C'était une période très excitante et la trahison a célébré son heure de gloire. Les membres du NSB ont joué un rôle majeur à cet égard et ont été très détestés!

 

En mai 1945, ma mère fut informée du décès de son mari par la visite d'un garçon de 19 ans! Ce garçon, dont le nom n’est pas connu, a également passé un certain temps à Imaginez que vous ayez 19 ans et que les nazis vous aient forcés à fermer les yeux de quelqu'un qui venait de mourir là-bas. Vous avez la fièvre 41 degrés vous-même. Il a dû croiser les mains de mon père mais il n'a pas réussi. Ils étaient raides et froids et tout le monde était plein de poux. Augustaschacht (camp de concentration à la lecture) et les horreurs qui s’y sont déroulées ne permettent guère de survivre. Ce garçon s'est suicidé plus tard et ne pouvait plus tout gérer.

Imaginez que vous ayez 19 ans et que les nazis vous aient forcés à fermer les yeux de quelqu'un qui venait de mourir là-bas. Vous avez la fièvre 41 degrés vous-même. Il a dû croiser les mains de mon père mais il n'a pas réussi. Ils étaient raides et froids et tout le monde était plein de poux.

Vous avez 19 ans et vous mourez de maladie, vous avez une fièvre de 41 degrés et vous savez quel genre de scènes s’y sont déroulées. Il a dû prendre mon père et il n'a pas réussi, puis les nazis l'ont fait en leur donnant des coups de pied dans des cartons. En tant que garçon mortellement malade, vous ne le savez plus et la mort est la seule solution.Pendant des décennies, ce camp de concentration a été ignoré, mais après de nombreuses années, cela ne pouvait évidemment plus être maintenu.

C’est le grand mérite du Dr. Historiker allemand Volker Issmer, qui a dénoncé tout cela et a fait beaucoup de recherches à ce sujet. Cela a conduit à plusieurs livres qui sont parus de sa main. Je l'ai moi-même rencontré à plusieurs reprises et, à sa demande, j'ai effectué une visite de trois jours à Osnabrück avec deux survivants de ce camp. Ce fut un événement très spécial et émotionnel qui restera toujours avec moi. Mon appréciation pour cet homme est donc grande. Il m'a pris par la main lors de la visite du cimetière de Georgsmarienhütte où mon père avait été enterré.

L'ombrage au Champ d'honneur de Hanovre avait eu lieu en 1954. On ne sait pas très bien pourquoi tout cela devait se produire. J'ai souvent beaucoup de mal avec les écrits d'historiens, qui n'ont aucune idée de ce qui s'est réellement passé ici pendant l'occupation. De même, enfant, je n'oublierai jamais les "hommes dits durs", qui ont fait sortir les femmes des maisons. Ces femmes ont été rasées nues et enduites de menie rouge, moquées, puis conduites autour de Rotterdam Sud sur un char.

Ce sont ces mêmes femmes qui avaient obtenu du pain pour leur famille en allant avec un Allemand pendant l'hiver de la famine. Beaucoup d'entre eux ont dû payer de leur vie pendant l'hiver de la famine à cause d'un manque de nourriture. Cela ne fait qu'indiquer à quel point la situation était difficile à l'époque.

Ci-dessous un aperçu de l'actuel Augustaschacht à droite le Mahnmal (monument commémoratif) avec les noms des personnes qui n'ont pas survécu à tout cela. Il y a aussi de jeunes enfants de 3, 6 et 9 mois, etc.  Trop bizarre pour les mots. Ces enfants étaient pour la plupart des femmes russes, qui ont été violées par les nazis. A l'époque, il était presque impossible de retourner en Russie. Jusqu'où les gens peuvent-ils aller ! Les travailleurs forcés étaient dans la matinée, après deux heures nus sur l'appel nominal s'était arrêté à 12 degrés de gel humide pulvérisé.

Tous les jours, on les emmenait travailler à Georgsmariënhütte en train ou à pied. Ils étaient ensuite conduits en grands groupes jusqu'au train et étaient régulièrement tués dans les premières rangées. Qu'est-ce que ça donne !  À un moment donné, mon père a reçu un pare-chocs du train dans sa cage thoracique, ce qui a endommagé ses poumons et causé beaucoup de douleur.

Il a essayé de continuer à travailler avec cela pendant quelques jours, sinon il a dû aller à la remise, le soi-disant hôpital. Pas de soins infirmiers, pas de nourriture, mais de la torture sur une plaque d'acier sous la devise "Arbeit macht frei". Quand il est allé travailler, la chauve-souris le travaillait encore. Le sadisme d'un certain "Alex Kalynschuk" y régnait en maître. Si vous savez ce qui s'est passé là-bas, vous voulez vous battre pour votre liberté. C'est une bonne chose que tout cela reçoive plus d'attention et que de plus en plus de jeunes participent à la commémoration. Il n'est certainement pas acceptable qu'après plus de 60 ans vous soyez encore confronté à des croix gammées sur le monument où votre père est mentionné. Il est très important de lutter pour notre liberté et pour nos enfants. C'est pourquoi un appel à tous à se donner la main et à transmettre le "flambeau pour notre liberté" qu'ils étaient tous les jours en train ou à pied pour se rendre au travail à Georgsmariënhütte. Ils étaient ensuite conduits en grands groupes jusqu'au train et étaient régulièrement tués dans les premières rangées. Qu'est-ce que ça donne !  À un moment donné, mon père a reçu un pare-chocs du train dans sa cage thoracique, ce qui a endommagé ses poumons et causé beaucoup de douleur.

Living with the "Augustaschacht " syndrome

Leven met het syndroom "Augustaschacht" in Ohrbeck.