Dit is de handtas van Jo Gaertman - Zimmerman

De Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek gaf op 4 mei 2016 het boekwerkje uit met als titel :                                                                                     

“ We hebben de doden nooit kunnen begraven”.

Ieder jaar vraagt het Nationaal Comité iemand een voordracht te houden voor de aanwezigen in De Nieuwe Kerk te Amsterdam. In 2016 was dat Hella de Jonge die het verhaal schreef. Het verhaal gaat ook over een schepje zand , dat bij de begrafenis aan een ieder moest worden doorgegeven. In de documentaire “ Verliest niet de moed “ beschrijft De Jonge niet alleen hoe haar ouders werden getraumatiseerd door de Tweede Wereldoorlog , maar ook welke gevolgen dat voor hun kinderen had. Dat schepje zand waarop zij doelde doet mij denken aan de handtas van mijn moeder Jo Gaertman-Zimmerman, die ook successievelijk van het ene kind aan het andere kind werd doorgegeven. In deze handtas bewaarde mijn moeder allerlei dokumenten zoals uitkeringskaarten, pensioenbrieven, oorlogsbrieven alsmede de laatste brieven van mijn vader vanuit de “ Helios” op de Zuiderzee en vanuit Kampen nadat hij was verplaatst naar de Gen. van Heutszkazerne te Kampen. Het schepje zand en de handtas van mijn moeder doen mij tevens denken aan het symbool “ De Fakkel van  4 en 5 mei 2016. Geef vrijheid door.

Het zijn vooral mensen als  Lotty Huffener-Veffer en Jules Schelvis die ons duidelijk maken, door het vertellen van hun verhaal, hoe belangrijk vrijheid is. Daarom is het van belang dat het vertellen van het verhaal moet doorgaan. Je moet er niet aan denken, dat het Neo-Nazisme in Duitsland zich verder zal ontwikkelen.

Het is schokkend wanneer je, vernoemd naar je vader, voor het  Mahnmal in Ohrbeck staat wat na ruim 60 jaar nog wordt beklad met hakenkruizen. Het is dan ook zeer zinvol te vechten voor onze vrijheid ! Hopelijk hebben onze gevallen strijders niet tevergeefs hun leven gegeven voor onze vrijheid. Het is van essentieel belang. Onze burgervader de heer Aboutaleb heeft dat alles op waarde weten te schatten en het is hoopvol te zien dat op 4 mei de stoet steeds langer wordt en vele jongeren acte de présence geven. 

De heer Aboutaleb , burgemeester van Rotterdam,zegt in het voorwoord van "De Orgelzolders"  het navolgende :                                                                

Citaat :                                                                                                                      

"Ik heb tijdens mijn burgemeesterschap vaker gemerkt dat oorlogslachtoffers niet over hun ervaringen konden of wilden praten. Omdat het pijn deed of omdat anderen het niet wilde horen. Omdat de stad er geen oor voor had in die tijd van wederopbouw.  Maar ik merk ook dat het vaak een opluchting is als de mensen er eindelijk mee voor de draad komen. En gelukkig krijgt de stad steeds meer oor voor de verhalen uit het verleden. Die verhalen hebben we nodig. Juist in Rotterdam want een stad die vooruit wil moet ook goed in de achterspiegel kijken. Daarom roep ik iedereen op zijn oor te luisteren te leggen. Als u een verhaal hoort, raap het op, laat het niet wegglippen."                                    

Einde citaat                                                                                                                                                    

Het verhalen vertellen moet doorgaan  in de geest van Lotty Huffener-Veffer en  Jules Schelvis als symbool.

Immers de Fakkel moet worden doorgegeven !                            

Die Stiftung Kollektive Propaganda des niederländischen Buches veröffentlichte das Buch am 4. Mai 2016 mit dem Titel:

                                                 "Wir konnten die Toten nie begraben ".

Jedes Jahr bittet das Nationalkomitee jemanden um eine Präsentation für die Anwesenden in De Nieuwe Kerk in Amsterdam zu halten. 2016 war das Hella de Jonge, die die Geschichte geschrieben hat.

Die Geschichte handelt auch von einer Kugel Sand, die bei der Beerdigung an alle weitergegeben werden musste. In der Dokumentation " Verlieren Sie nicht den Mut " beschreibt De Jonge nicht nur, wie ihre Eltern vom Zweiten Weltkrieg traumatisiert wurden, sondern auch, welche  Folgen dies für ihre Kinder hat.

Diese Sandschaufel, auf die sie sich bezog, erinnert mich an die Handtasche meiner Mutter             Jo Gaertman-Zimmerman, die  nacheinander von einem Kind an das andere Kind übergeben wurde. In dieser Handtasche behielt meine Mutter alle möglichen Dokumente wie z. B. Leistungskarten, Rentenschreiben, Kriegsbriefe sowie die letzten Briefe meines Vaters von den "Helios" an der Zuiderzee und von Kampen, nachdem er zur Gen. von der Heutsz-Kaserne in Kampen. 

Die Sandkugel und die Handtasche meiner Mutter erinnern mich auch an das Symbol "De Fakkel" vom 4. und 5. Mai 2016. Geben Sie die Freiheit weiter.

Vor allem Menschen wie Lotty Huffener-Veffer und Jules Schelvis machen uns klar, indem sie ihre Geschichte erzählen, wie wichtig Freiheit ist. Deshalb ist es wichtig, dass die Geschichte weiter erzählt wird. Sie sollten nicht glauben, dass sich der Neonazismus in Deutschland weiter entwickeln wird.

 Es ist schockierend, wenn Sie, nach Ihrem Vater benannt, vor dem Denkmal in Ohrbeck stehen, das nach mehr als 60 Jahren noch mit Hakenkreuzen übersät ist. Es ist daher sehr nützlich, für unsere Freiheit zu kämpfen! Hoffentlich haben unsere gefallenen Kämpfer ihr Leben nicht vergeblich für unsere Freiheit gegeben. Es ist wichtig. Unser Oberbürgermeister von Rotterdam, Herr Aboutaleb, hat all dies geschätzt und es ist hoffnungsvoll zu sehen, dass am 4. Mai die Prozession immer länger wird und viele junge Leute einen Auftritt haben werden.

Herr Aboutaleb sagt im Vorwort von "De Orgelzolders" folgendes:

Zitat:

„Ich habe oft während meiner Bürgermeisterei bemerkt, dass Kriegsopfer unfähig oder nicht willens waren, über ihre Erfahrungen zu sprechen. Verletzt zu werden oder weil andere wollten nicht hören. Weil die Stadt kein Ohr zum Zeitpunkt der Rekonstruktion hatte. Aber ich habe auch bemerkt, dass es ist oft eine Erleichterung, wenn die Leute es schließlich auf den Draht kommen. Und zum Glück ist die Stadt Ohr an die Geschichten aus der Vergangenheit gewinnt. die Geschichten, die wir brauchen. Es ist in Rotterdam für eine Stadt, die auch gut sein, um die Fortschritte wollen, muss bei Schauen Sie sich den Rückspiegel an, also rufe ich jeden an, um auf sein Ohr zu hören. Wenn Sie eine Geschichte hören, nehmen Sie sie auf, lassen Sie sie nicht verschwinden. "

Ende des Zitats

 

Das Geschichtenerzählen muss im Sinne von Lotty Huffener-Veffer und Jules Schelvis als Symbol fortgesetzt werden.

Immerhin muss die Fackel weitergegeben werden!

 

 

Ceci est le sac à main de Jo Gaertman - Zimmerman

La Fondation Propagande collective du livre néerlandais a publié le livre le 4 mai 2016 sous le titre:

"Nous n'avons jamais pu enterrer les morts".

Chaque année, le Comité national demande à quelqu'un de faire une présentation pour les personnes présentes à De Nieuwe Kerk à Amsterdam. En 2016, c'est Hella de Jonge qui a écrit l'histoire. L’histoire parle aussi d’une boule de sable, qui devait être remise à tous lors des funérailles.

Dans le documentaire "Ne perds pas courage", De Jonge décrit non seulement comment ses parents ont été traumatisés par la Seconde Guerre mondiale, mais également quelles en ont été les conséquences pour leurs enfants. Cette boule de sable sur laquelle elle s'est référée me fait penser au sac à main de ma mère, Jo Gaertman-Zimmerman, qui a été transmise successivement d'un enfant à l'autre.Dans ce sac à main, ma mère conservait toutes sortes de documents tels que des cartes de pension, des lettres de pension, des lettres de guerre ainsi que les dernières lettres de mon père du "Helios" sur le Zuiderzee et de Kampen après son transfert au général de la caserne Heutsz à Kampen. La boule de sable et le sac à main de ma mère me rappellent également le symbole  "De Fakkel" des 4 et 5 mai 2016.   Passez à la liberté.

Ce sont principalement des personnes comme Lotty Huffener-Veffer et Jules Schelvis qui nous expliquent, en racontant leur histoire, à quel point la liberté est importante. C'est pourquoi il est important que l'histoire continue. Vous ne devriez pas penser que le néo-nazisme en Allemagne va se développer davantage.

Il est choquant de vous trouver devant le monument d’Ohrbeck, qui porte encore plus de soixante ans d’appellation de croix gammées, du nom de votre père. Il est donc très utile de se battre pour notre liberté ! Espérons que nos combattants tombés au combat n’ont pas donné leur vie en vain pour notre liberté. C'est essentiel. Notre maire, M. Aboutaleb, a pu apprécier tout cela et il est bon de voir que la procession sera de plus en plus longue le 4 mai et que de nombreux jeunes feront leur

Monsieur Aboutaleb, dans la préface de "De Orgelzolders", dit ce qui suit:.

 

"Pendant mon maire, j'ai souvent remarqué que les victimes de guerre ne voulaient pas ou ne voulaient pas parler de leurs expériences, parce que ça leur faisait mal ou parce que d'autres ne voulaient pas l'entendre, parce que la ville n'avait pas l'oreille à cette époque de reconstruction, mais je remarque aussi c’est souvent un soulagement lorsque les gens s’y prennent finalement et heureusement la ville est de plus en plus à l’écoute des histoires du passé, et nous avons besoin de ces histoires, en particulier à Rotterdam, car une ville qui veut aller de l’avant doit aussi En regardant le rétroviseur, j’appelle tout le monde à écouter son oreille. Si vous entendez une histoire, décrivez-la, ne la laissez pas filer. "

Fin de citation
La narration doit continuer dans l'esprit de Lotty Huffener-Veffer et de Jules Schelvis en tant que symbole.
Après tout, le flambeau doit être transmis!